கோலிவுட், காக்கிச்சட்டையைக் காவல்தெய்வங்களாக மிகைப்படுத்திக் கொண்டாடவும் செய்திருக்கிறது, எதிர்ப்பவர்களை நசுக்கும் அதிகாரத்தின் ஏவல் ஆயுதமாகத் தோலுரித்தும் காட்டியுள்ளது. ஆனால் இவை இரண்டையும் விடுத்து இயக்குநர் தமிழ், தமிழ்சினிமாவில் தேர்ந்தெடுத்த மூன்றாம் கோணம் மிக முக்கியமானது. காவல்துறைக்குள் நடக்கும் ஈகோ மோதல்களை, அரசியல் போட்டிகளை விரிவாய் அவர் கண்முன் காட்ட, விதிர்த்துப்போயின இதயங்கள். திமிரும் தோரணையுமான அந்தச் சீருடைக்குப் பின்னால் புழுங்கும் ரத்தமும் சதையுமான மனங்கள்மீதும், அவை எதிர்கொள்ளும் உளவியல் சிக்கல்கள்மீதும் வெளிச்சம் பாய்ச்சி, தமிழ் கொண்டுவந்தது தனித்துவமான கவன ஈர்ப்புத் தீர்மானம். ‘அதிகார அமைப்பு வெளியிலிருப்பவர்களை மட்டுமல்ல, தேவைப்பட்டால் தன் இருப்பைக் காத்துக்கொள்ள தன்னுள் இருந்து இயங்குபவர்களையும் தயவு தாட்சண்யம் பார்க்காமல் பலிகொடுக்கும்’ என்கிற உண்மையைப் பொட்டில் அடித்துச் சொல்லிய அவரின் அந்தத் துணிச்சல் வேறு யாரும் வாய்க்கப்பெறாதது. தமிழ் – மாற்றுப் பார்வையைத் தீர்க்கமாய் முன்வைத்த கலைஞன்!
முதல் காதல் – மனதோடு என்றென்றும் தங்கிப் போய்விட்ட மழைக்காலம். அதன் ஈரப்பதம் குறையாமல் அதை அப்படியே திரையில் கடத்தத் தேவை நிறைய பக்குவம். அது கிஷன் தாஸுக்குக் கைவரப்பெற்றிருந்தது. விட்டேத்தியான விடலைப் பருவம், பொறுப்பான பின்னிருபதுகள் என முதல் படத்திலேயே இரண்டு நேரெதிர் குணங்களைத் தூக்கிச் சுமக்க வேண்டிய வேலை. இரு துருவங்களுக்குமிடையே இருக்கும் தூரத்தைப் போல அதை அழகாய் வேறுபடுத்திக் காட்டினார் கிஷன். ‘முதல் நீ முடிவும் நீ’ பாடலில், பின்னோக்கி ஓடி அதுநாள் வரையிலும் தான் வாழ்ந்த வாழ்வையும், அதன் சரி தவறுகளையும் எடைபோட்டு விடையை நுண்ணிய உணர்வுகள் கொண்டு கொட்டியது அதன் ஒருதுளி மாதிரி. தர்க்கம் பேசும் மூளைக்கும் யதார்த்தம் மறுக்கும் இதயத்திற்கும் நடுவே அலைக்கழியும் அந்தப் பெயரிடமுடியா பரிதவிப்பு மனித உருக்கொண்டு வந்ததுபோல அசரடித்த கிஷன் தாஸ், ஓர் வளரும் நட்சத்திரம்.
சூர்யா தயாரிப்பில், கார்த்திக்கு ஜோடியாய்… கனவைப் போன்ற அறிமுகம் என்பார்களே, அது அப்படியே நடந்தது அதிதிக்கு. க்யூட் சிரிப்பு, வற்றாத எனர்ஜி என பூஜையின்போதே பல லட்சம் உள்ளங்களைக் கொள்ளை கொண்டார். முன்னோட்டமாய் ‘மதுர வீரன் அழகுல’ என அவர் செல்லம் கொஞ்ச, இந்த ஆல்ரவுண்டரை உச்சிமுகர்ந்து ஏற்றுக்கொண்டது தமிழ் கூறு நல்லுலகு. ‘தந்தையின் பெயருக்குக் கிடைத்த பரிசு அல்ல இது, தன் திறமைக்குக் கிடைத்த மரியாதை’ என விருமனில் காட்சிக்குக் காட்சி அவர் நிரூபிக்க, சிவப்புக் கம்பள வரவேற்போடு தயாராகின அடுத்தடுத்த படவாய்ப்புகள். கலை என்பது விதைகளைப் போல, ஒன்றை விதைத்தால் பத்தாய்த் திரும்பி வரும். இவரோ நடிப்பு, பாட்டு, நடனம் என எல்லாப் பக்கங்களிலும் தன்னை விதைத்துக்கொண்டே போகிறார். அதிதி, விழுதுபரப்பக் காத்திருக்கும் இளந்தளிர்.
குழந்தைகளை பயமுறுத்தப் பேய்க்கதைகள் சொல்வார்கள். குழந்தையின் வழியே அதே பேய்க்கதை, வளர்ந்த நம்மை பயமுறுத்தி நடுங்கச் செய்தால்..? செல்வராகவன் நானே வருவேனில் ஹியா தவே மூலம் செய்தது அதுதான். வழிநெடுக வண்ணங்களைச் சிதறவிட்டுப் போகும் பட்டாம்பூச்சி போல படம் முழுக்க அச்ச ரேகைகளைப் படரவிட்டு திகில் கிளப்பினார் ஹியா தவே. தொடக்கத்தில் நம்மைக் குழப்பத்தில் ஆழ்த்தி, போகப் போக மெதுவாய் பய கிராஃபை ஏற்றி இடைவேளைக் காட்சியில் அமானுஷ்யச் சிரிப்போடு அவர் கேமராவைப் பார்த்து வெறிக்கையில் முதுகுத்தண்டெல்லாம் சில்லிட்டது. ‘படத்தின் ஆதார உணர்வு தன் வாதைகளே’ என்பதை உணர்ந்து, வேடத்திலிருந்து நொடியும் விலகாது பல மடங்கு கனமான உணவைத் தூக்கிச் செல்லும் எறும்பைப் போல கதையைத் தாங்கிச் சென்றார். தேர்ந்த நடிகர்களுக்கு இணையாக தன்னையும் அதே தளத்தில் வெளிப்படுத்திக் கொண்ட ஹியா எட்டிப்பிடிக்கக் காத்திருக்கின்றன இன்னும் பல விருதுகள்.
திரைப்பட ஒளிப்பதிவு எதிர்க்காற்றில் ஓட்டும் மிதவையைப் போல. புறக்காரணிகளால் படம் கட்டுப்பாடு இழந்து திசைமாறினாலும், இழுத்துப்பிடித்து சரியாய்ச் செலுத்தவேண்டும். அதிலும் பொன்னியின் செல்வன் போன்ற பிரமாண்டம் எல்லாம் ஆழிப்பேரலையில் எதிர்நீச்சல் போடுவதைப்போல! ஆனாலும் வேலைமீது கொண்ட ஈடுபாட்டினால் அந்தப் பிரமாண்டத்தின் மேல் ஆதிக்கம் செலுத்திக் கொடி நாட்டினார் ரவி வர்மன். இயக்குநர் போட்டுக்கொடுத்த திட்டத்தில் கலை இயக்கம் அடித்தளமாயும், வி.எஃப்.எக்ஸ் மேற்கூரையாகவும் அமைய, இரண்டையும் இணைக்கும் தூணாய் நிமிர்ந்து நின்றது இவரது வேலைப்பாடு. நூற்றுக்கணக்கான நடிகர்கள், ஆயிரக்கணக்கில் பயன்படுத்த வேண்டிய பொருள்கள், இதற்கு நடுவே மாறிக்கொண்டே இருக்கும் வெளிச்சமும் பருவநிலையும்… ஒழுங்கின்மையின் உச்சமாகிவிடக்கூடிய படப்பிடிப்புத்தளத்தை மையச்சரடாய் இருந்து இணைத்து, திரையில் ஒரு பேரபனுவத்தைப் பரிசளித்த ரவி வர்மன், கோலிவுட்டைத் தன் வண்ணங்களால் வாழ்த்தும் வானவில்.
சினிமா எனும் காட்சிமொழி சரியாகக் கையாளப்படும்போது, அது ரசிகர்களோடு நிகழ்த்தும் கொண்டாட்ட உரையாடலாக மாறுகிறது என்பதை ‘லவ் டுடே’யில் நிறுவினார் அதன் எடிட்டர் பிரதீப் இ.ராகவ். நமக்குப் பழக்கப்பட்ட எமோஜிக்கள் திரையில் அங்குமிங்கும் உலவி காட்சிகளின் எடையை இன்னும் ஏற்றின. வசனங்களுக்கான தேவையே இல்லாமல் நம் கைப்பேசிகள் உயிர்பெற்றுத் திரையில் கதையை நகர்த்தின. ஜம்ப் கட்டோ, ஸ்ப்ளிட் கட்டோ, எதுவாக இருந்தாலும் அதன் அடிநாதமாய் காமெடி இழையோடுவதை கவனமாய்ப் பார்த்துக்கொண்ட பிரதீப் ராகவின் கடமையுணர்ச்சி படம் முழுக்க ஒளிர்ந்துகொண்டே இருந்தது. இரண்டரை மணிநேரப் படத்தை நம் நண்பர்கள் குழுவோடு நேரம்போவதே தெரியாமல் பேசிக்கொண்டிருப்பதைப் போல உருமாற்றிய பிரதீப் ராகவ், ஒரு தேர்ந்த கதைசொல்லி!
மலக்குழி மரணங்கள் என்னும் அநீதி செய்திகளாய் மட்டுமே கடந்து கவனம் கலைத்த நிலையில், அதைக் கதையாய் மாற்றி, வலிமையான திரைப்படமாக உருவாக்கிப் பார்வையாளர்களை உலுக்கினார்கள் தீபக்கும் முத்துவேலும். எந்தக் கதை வெற்றிபெறும் என்பதைவிட, எந்தக் கதை சொல்லப்பட வேண்டும் என்பதில் இவர்கள் செலுத்திய கவனமே சிறப்பானது. பார்வையாளர்கள் மத்தியில் அனுதாபத்தை விதைப்பதைவிட அவர்கள் மனச்சாட்சியின் முன் பல கேள்விகளை விசிறி, அவர்கள் சிந்தனையை உசுப்புவதையே முதற்கடமையாகச் செய்தது இந்தக் கதை. போராட்டக்காரர்களையும் சமூகச் செயற்பாட்டாளர்களையும் ‘இவங்களுக்கு வேற வேலை இல்லப்பா’ என எளிதாய்க் கடந்துபோகும் மனிதர்களின் சட்டையைப் பிடித்து உலுக்கி அவர்களின் முக்கியத்துவத்தைப் பறையடித்து உரக்கச் சொன்னது இந்த இணை. அடக்குமுறைக்கெதிரான முதல் கூப்பாடாய் ஆதியுணர்வான தாய்மையே இருக்கிறது என்பதையும், தனக்கான நீதி தேடி அது அரசமைப்பின் எந்த அடுக்கையும் அணுகிக் கேள்வி கேட்கும் என்பதையும் காத்திரமாய் தங்கள் கதைவழி சொன்ன இந்தப் படைப்பாளிகள், கோலிவுட்டிற்குத் தேவையான கலகக்காரர்கள்.
‘சிறார்மீதான பாலியல் வன்முறை’ என்கிற கருவே அதிர்வுகளை உண்டாக்கக்கூடியது. அதிலும் பெரும்பாலான சந்தர்ப்பங்களில், ‘அவர் இதெல்லாம் செஞ்சிருக்க மாட்டாரு’ என சமூகம் சால்ஜாப்பு சொல்லி குற்றவாளியைக் காப்பாற்ற முனையும் புள்ளியிலிருந்தே இந்தக் கருவைப் பேசும்போது அதன் தாக்கம் மிக அதிகம். இதை சரியாகப் புரிந்துகொண்டு செயல்படுத்தினார்கள் ஹரிஹரனும் கெளதமும். கொஞ்சம் பிசகினாலும் பேச நினைக்கும் அரசியல் தவறாய்ப் புரிந்துக்கொள்ளப்பட்டுவிடும் சாத்தியக்கூறுகள் உள்ள கதையைச் சொல்ல முனைந்த துணிவும், அது அனைவரையும் சென்று சேரும்படி லாகவமாகத் திரைக்கதை அமைத்த இவர்களின் சமூகப் பொறுப்புணர்வும் பாராட்டுதலுக்குரியது. காவல்துறை அதிகாரியாக ‘பெனிக்ஸ் ஜெயராஜ்’ இருப்பது, நீதிபதியாகவே இருந்தாலும் திருநங்கைகளுக்கு ஏளனமே பதிலாய்க் கிடைப்பது என நடப்பு அவலங்களையும் திரைக்கதையில் பொருத்தமாய்க் கோத்து கவனம் ஈர்த்தார்கள் இந்தப் பக்குவப்பட்ட படைப்பாளிகள்!
காத்திரமான திரைப்பட வசனங்களே திராவிட சினிமாக்களின் முதன்மை ஆயுதம். அந்த மரபின் தொடர்ச்சியாய் அழுத்தமான வசனங்களால் அரசியல் பேசியது உதயநிதியின் ‘நெஞ்சுக்கு நீதி.’ ‘எங்களுக்கும் சட்டத்துக்கும் இங்க மரியாதை இருக்கா என்ன? அது சிஸ்டத்தைக் காப்பாத்தும், நியாயத்தை இல்ல’ என நீதி பரிபாலனை எளியவர்களுக்கு எதிர்முனையிலேயே எப்போதும் நிற்பதைச் சுட்டிக்காட்டிக் கிழித்தன தமிழரசனின் வசனங்கள். ‘நீ குட்டிக்கிட்டே இருப்ப, நாங்க கூட்டிக்கிட்டே இருக்கணுமா’ என ஒருசில விநாடிகளிலேயே சாதியப் படிநிலையையும் அதை எதிர்க்க வேண்டிய அவசியத்தையும் பார்ப்பவர்களுக்குக் கற்றுக்கொடுத்தது அவரின் பேனா. ‘சொல்றதைக் கேக்கலைன்னா கேக்குற மாதிரி சொல்லணும்’ – உலகம் முழுக்க விரவியிருக்கும் புரட்சியாளர்களின் முழக்கமாய் உள்ளூரில் ஒலித்தது வசனம். ரீமேக் படங்கள் என்பவை அப்படியே அதை மொழிபெயர்ப்பதல்ல, அழுத்தமான வசனங்களின் மூலமாக அதை அடுத்தகட்டத்திற்கு உயர்த்திப்போக முடியும் என நிரூபித்துக்காட்டினார் தமிழரசன் பச்சமுத்து.
கூடலின் இதம், இருத்தலின் யதார்த்தம், ஊடலின் அணைப்பு, பிரிவின் காயம், இரங்கலின் வலி என ஐந்திணைகளின் கூற்றை ஐந்தே நிமிடப் பாடல்வரிகளில் நமக்குக் கடத்திய அன்பர் விவேக். ‘நிலவள்ளித் தின்ற விண்மீன்’, ‘பாதிப்பூவின் பாசம்’ என உவமைகள் கைகோக்க பேரழகான பால்வெளியாய் உருக்கொண்டது பாடல். பேருந்தின் ஜன்னலோர இருக்கையைத் தொட்டுப் போகும் காற்றுக்கும் பாட்டுக்கும் ஆயுள் அதிகம். போலவே விவேக்கின் இந்தப் பாடல் வரிகளுக்கும். முன்னது அன்பும் அது நிமித்தமும் என்றால், பின்னது அரசியலும் அதன் அறமும். அம்மணம் மறைக்கவே ஆடைகள், ஆண்களின் கெளரவம் காக்க அல்ல என விவேக் தன் சொற்கள் வழியே கொடுத்தது சாட்டையடி. ‘புலி அடிச்ச முறத்தப் புடிங்கி கோழிக்கூட பின்ன வச்சான்’ என்கிற ஒற்றைவரியில் புதைந்திருந்தது ஓராயிரம் ஆண்டுக்கால அடக்குமுறை. நாயகர்களின் வீரத்தை மட்டுமே பாடிவந்த மொழியை மாற்றி, நாயகி புகழ் பாடவைத்து விவேக் கோலிவுட்டில் தொடங்கி வைத்தது ஒரு புதுப்போக்கு. பெண்ணியமோ, காதல் நயமோ, அதில் தன் புலமையைத் தொடர்ந்து நிறுவும் விவேக் தமிழ் சினிமாவின் தவிர்க்க முடியாத பாணன்.
வீடு திரும்பும் தாய்ப்பறவையின் கீச்சொலி காற்றில் மிதந்து வந்து கூட்டில் காத்திருக்கும் சின்னஞ்சிறு உயிர்களை வாஞ்சையாய்த் தழுவுமே, அதுபோலத்தான் தமிழர்களுக்கு ரஹ்மானின் குரலும்! முப்பதாண்டுகளாய் தன் மெல்லிய மூச்சுக்குழல் வழியே ஏனைய உயிர்களை உருக வைப்பதையே முழுநேர வேலையாய்ச் செய்யும் அவர், இந்த ஆண்டும் தன் கடமையிலிருந்து தவறவில்லை. எதிர்காலம் குறித்த கேள்விகள் தொக்கி நிற்க, நிச்சயமின்மை எழுப்பும் பயத்தோடு தினம் தினம் நடைபோடும் அத்தனை ஜீவராசிகளும் தொற்றிக்கொள்ளும் பெருநம்பிக்கைத் தொடரியானது ‘மறக்குமா நெஞ்சம்’ பாடல். ‘அடங்காத ராட்டினத்தில்’ என அவர் சாரீரம் உச்சம் தொடும்போது, புவி ஈர்ப்பு விதிகளை எல்லாம் ஏமாற்றி விண்ணில் பறந்தன லட்சோப லட்சம் மனங்கள். ‘நெஞ்சுக்குள்ள நச்சரிக்கும் பட்டாம்பூச்சி’ என அவர் குழைந்தபோது மழை இறங்கிய செம்மண் நிலமாய்க் குழைந்த இதயங்கள், ‘எங்கு தொடங்கும் எங்கு முடியும்’ என அவர் முடிக்கும்போது வாழ்வதற்கான அத்தனை வாய்ப்புகளையும் அந்தக் குரலிலிருந்து கடன் பெற்றுக்கொண்டன. வற்றா ஜீவநதி போல நிற்காமல் ஓடிக்கொண்டிருக்கும் இசைப்புயலின் குரல் என்றென்றும் நம்மை அரவணைக்கும் தந்தையின் வெப்பம் கலந்த ஸ்பரிசம்.
மனித உணர்வுகளுக்கெனக் குரல் இருந்தால், அதில் ஏக்கத்தின் குரல் நிச்சயம் மதுஸ்ரீயினுடையதாகத்தான் இருக்கும். இருபெரும் மலைகளுக்கு நடுவே புகுந்து வரும் காற்றுக்கு இணையான ஈரம் அவர் குரலுக்கு. ‘மல்லிப்பூ’ பாடல் வழியே அவர் நிகழ்த்தியது இரு காதல் மனங்களுக்கு இடையேயான உரையாடல். காதலையும் காமத்தையும் துளி விரசமில்லாமல் மாறி மாறித் தொட்டுப் பயணிக்கும் தமிழ்விடு தூது. ‘தூரமா போனது துக்கமா மாறும்’ என அவர் எண்ணற்ற பெண்களின் எண்ணத்தை வெளிப்படுத்திய நொடியில் நீரால் இளகும் பாறைபோல, சமூகம் கட்டமைத்து வைத்திருக்கும் பொய்க்கட்டுப்பாடுகளையெல்லாம் மீறிக் கலங்கின ஆண் உள்ளங்கள். கடல் கடந்து வாழும் நீர்சொரிந்த கண்கள் சாட்சி. ‘கள்ளக்காதல் போல நான் மெல்லப் பேசும் நேரம், சத்தம் கித்தம் கேட்டாப் பொய்யாகத் தூங்கவேணும்’ என்ற குரல் சொன்னது பிரிவுத்துயரின் மீதெழும் துயரத்தை. ‘ஆழமாய்க் கீறவும் தெரியும், ஆற்றுப்படுத்தவும் தெரியும்’ என அவர் ஆடிய கண்ணாமூச்சி ஆட்டத்தில் மீள விரும்பாமல் கட்டுண்டே கிடந்தது தமிழகம். மதுஸ்ரீ தமிழ் சினிமா ரசிகர்களை மேன்மேலும் மயக்கக் காத்திருக்கும் இசையின் புது வளி.
+ There are no comments
Add yours